بازی مبتنی بر حرکت DDR یا (Dance Dance Revlution) که به‌اختصار DDR خوانده می‌شود، یک بازی ویدئویی ریتمیک، مبتنی بر فعالیت بدنی و حرکات موزون است. به‌طور خاص، این بازی از یک ژانر خاص به نام Bemani -یک نوع بازی ویدیویی ریتم/موسیقی که توسط Konami تولید شد – بهره گرفته است. این بازی‌های ویدیویی معمولاً در دست دستگاه‌های آرکید عمومی قرار دارند و پیکربندی آن‌ها در این مکان‌ها جنبه مهمی از محبوبیت آن‌هاست.

ماشین‌های Bemani

ماشین‌های Bemani، بدن‌های بازیکنان را به یک صحنه نمایش تبدیل می‌کنند چراکه ممکن است از بازیکنان برای رقصیدن، نواختن طبل یا تقلید کنش‌های «دی جی» (disc jockey) در یک فضای مشخص و در ارتباط با نمادها یا دستورالعمل‌های روی صفحه دعوت کنند. به‌این‌ترتیب، این ماشین‌ها با نمایش بدن متحرک و اغراق‌آمیز کردن رابطه بین بازیکن و فناوری، بازیکنان را به بازیگر تبدیل می‌کنند.

ماشین‌های Bemani مانند هر بازی‌ ویدیویی دیگری حاوی عناصری هستند که بر نظم و شایستگی بازیکنان تأکیددارند. بازیکنان در این بازی‌ها برای حرکت دقیق در زمان مناسب و در تطابق با دستورالعمل‌های ماشین پاداش می‌گیرند. عدم اجرای دستورالعمل‌های بازی باعث دستور «بازی تمام شد» می‌شود و بازیکن برای ادامه کار نیاز به جیب پرپول تری دارد. به‌این‌ترتیب، ماشین‌های Bemani بر موقعیت بازیکن به‌عنوان اجرا گر بازی و مخاطب آن تأکید می‌کنند، زیرا بازی‌های ویدیویی به‌طور مداوم عملکرد بازیکن را ارزیابی می‌کنند و معمولاً به بازیکنان درجه‌ای می‌دهند که نشان‌دهنده موفقیت کلی در پایان هر اجرا است. بازی‌های ویدیویی Bemani دربازی‌های آرکید ژاپنی بسیار محبوب هستند و این پدیده در ایالات‌متحده نیز محبوبیت مشابهی دارد.

در میان این بازی‌ها، بازی مبتنی بر حرکت DDR آشناترین آن‌ها است. این بازی عرضه اولیه خود را در ژاپن و در سال ۱۹۹۸ میلادی داشت و فوراً به موفقیت رسید. طی هشت ماه پس از انتشار اولیه DDR، در می ۱۹۹۹ میلادی، تعداد ۳۵۰۰ آرکید فروخته‌شده بود و تا سال ۲۰۰۰ میلادی، کونامی شاهد افزایش ۲۶۰ درصدی درآمد خالص به حدود ۱۷۳.۶ میلیارد دلار بود که عمدتاً به‌دلیل محبوبیت DDR پیش‌آمده بود. در سال ۲۰۰۰ میلادی، کونامی بازی DDR را در ایالات‌متحده منتشر کرد و بازی با استقبال فوق‌العاده‌ای رو‌به‌رو شد. در اوایل سال ۲۰۰۵ ، فروش انباشته بازی Dance Dance Revolution در سراسر جهان از ۷.۵ میلیون واحد فراتر رفت.

عرصه فعالیت بازی مبتنی بر حرکت DDR یک صحنه فلزی برجسته شامل دو صفحه است که هرکدام دارای چهار فلش صورتی و آبی هستند و دو نوار ایمنی مرتبط نیز وجود دارد که برای بازیکنان حرفه‌ای بسیار مهم است و برای حفظ تعادل برای حرکت سریع پا استفاده می‌شود. در نسخه خانگی بازی، سرهم سازی و بازآفرینی صحنه اولین چیزی است که بازیکنان انجام می‌دهند؛ استفاده از پدهای نرم موجود به‌عنوان بخشی از نسخه‌های خانگی بازی، خریدن پدهای سخت یا حتی ساختن وسیله به‌دست خود بازیکنان اولین اقدام برای تجربه بازی است.

بازی زمانی شروع می‌شود که بازیکن یک سطح مهارت و یکی از چندین شخصیت روی صفحه را انتخاب ‌کند. سپس، بازیکن در میان مجموعه‌ای از آهنگ‌ها پیمایش کرده و آهنگ دلخواه خود را انتخاب می‌کند. در طول بازی، آهنگ از بلندگوهای بزرگ کنسول بازی پخش می‌شود و دستگاه DDR را به‌نوعی جوک‌باکس دیجیتال تعاملی تبدیل می‌کند. موسیقی نقش زیادی در تجربه طرفداران بازی DDR ایفا می‌کند و هر نسخه یا میکس جدید بازی با فهرستی از آهنگ‌های جدید همراه است.

طرفداران درباره آهنگ‌های دلخواه یا آهنگ‌هایی که کمتر دوست دارند بحث می‌کنند، اینترنت را برای کسب اطلاعات در مورد اجراکنندگان DDR جست‌وجو می‌کنند، موسیقی را به‌صورت آنلاین دریافت می‌کنند و در طول زندگی روزمره خود به آن گوش می‌دهند و همه این‌ها به ایجاد یک تجربه فراگیر از فرهنگ طرفداری برای یک بازی کمک می‌کند.

هنگامی‌که سطح سختی و آهنگ انتخاب شد، فلش‌هایی روی صفحه ظاهر می‌شوند که بازیکن را هدایت می‌کند تا با پاهای خود پدهای مربوطه را لمس کند. بازیکن باید گام‌های خود را به‌دقت هماهنگ کند تا در همان لحظه‌ای که تصویر آن فلش روی صفحه نمایان می‌شود، روی صفحه پیکان صحیح قدم بگذارد. این کار -به‌خصوص در سطوح بالاتر دشواری که فلش‌ها با سرعتی سرسام‌آور روی صفحه حرکت می‌کنند- به هماهنگی و تلاش زیادی نیاز دارد.

اگر بازیکنی نتواند موزیک را به‌موقع نگه دارد و مراحل زیادی را از دست بدهد، بازی به پایان می‌رسد. هنگامی‌که یک بازیکن آهنگی را کامل می‌کند، بازی براساس عملکرد به او نمره می‌دهد. این درجه نشان‌دهنده دقتی است که بازیکن توانسته است در الگوهای صحیح قدم بگذارد. بازیکنان می‌توانند به‌تنهایی یا با یک شریک – هرکدام در منطقه خود- برقصند. این مکانیک‌ها در تمام نسخه‌های DDR کونامی، دربازی‌های آرکید، برای بازی در کنسول‌های بازی ویدیویی خانگی مانند پلی استیشن ۲ سونی، ایکس باکس مایکروسافت و گیم‌کیوب نینتندو در دسترس هستند.

بازی «انقلاب رقص» تمرکز بازیکنان را از فضای سه‌بعدی مجازی به حرکت فیزیکی آن‌ها روی تخته‌های بازی تغییر می‌دهد. اگرچه این بازی دارای نمایشگر تصویری نیز است، اما بیشتر صحنه بازی در فضای بازیکن- یعنی منطقه دنیای واقعی که بازیکنان در آن حرکت می‌کنند- قرار دارد. این حرکت روی صحنه و این تجربه خاص تن یافته، هر دو در زمان عرضه بازی ویژگی‌های کاملاً بدیعی بودند که نه‌تنها به جذابیت و تأثیر گسترده DDR دربازی‌های کژوال و ریتمیک بعدی کمک می‌کند، بلکه یک تجربه گیم‌پلی بسیار خاص را نیز تشکیل می‌دهد.

درحالی‌که در بازی DDR اعمال فیزیکی بازیکن توسط یک کامپیوتر تقویت می‌شود، به باور نظریه‌پردازان، بازیکن به یک «سایبورگ» تبدیل می‌شود. منظور از یک موجودیت سایبورگ، هویتی ارگانیک و انسانی است که به‌واسطه فناوری تقویت می‌شود و این دو بخش انسانی و فناوری از یکدیگر جدا پذیر نیستند. در اینجا انسان‌ و فن‌آوری به‌جای اینکه باهم تعامل و ارتباط متقابل داشته باشند، در یکدیگر و به‌عنوان موجودی جدید ادغام می‌شوند.

جنسیت بازیکنان DDR موضوعی است که بسیار موردبحث مخاطبان آن قرارگرفته است. معمولاً در مطبوعات چنین ذکرشده است که زنان درصد قابل‌توجهی از طرفداران DDR را تشکیل می‌دهند – که در جامعه بازی‌های ویدیویی امری نادر است. درواقع درحالی‌که بازیکنان اکثر بازی‌های آرکید دیگر تقریباً منحصراً پسران نوجوان هستند، اکثر شرکت‌کنندگان DDR در ابتدا دختران نوجوان بودند. درعین‌حال، این حوزه‌ای نبود که پسران با قاطعیت وارد آن نشوند چراکه به نظر می‌رسید قدرت DDR تقریباً همیشه باعث محبوبیت پسرها در بین دوستان و شرکای عاطفی آن‌ها می‌شود.

استفاده DDR از رقص به‌عنوان مکانیک بازی به پرورش تنوع در هواداران آن کمک می‌کند، اما تنش‌های خاصی را برای برخی از بازیکنان ایجاد می‌کند. ازآنجایی‌که رقص در فرهنگ ایالات‌متحده تمایل به جنسیت زن دارد، بازیکنان مرد می‌توانند احساس کنند که مردانگی آن‌ها درخطر است. برای بازیکنان مرد، باید راهی برای سازمان‌دهی بازی DDR پیدا شود تا این تنش‌ها به حداقل برسد. گفتمان‌های طرفداران به‌دنبال تعریف فعالیت DDR به‌عنوان ورزش و فعالیت فیزیکی هستند و یک گفتمان ورزشی، اغلب می‌تواند برای مردانه کردن بازی مؤثر عمل کند.

بازی DDR با وعده یک فضای فیزیکی خصوصی و امن، بازیکنان را ترغیب می‌کنند تا بدن خود را به روش‌های جدیدی بشناسند و حرکت دهند. بازی‌های ورزشی این فرصت را برای بازیکنان فراهم می‌کنند تا سبک‌های حرکتی جدیدی که با حس پیشین بازیکنان مطابقت ندارند، آزمایش کنند. بازیکنان همچنین از لذت‌های پیچیده شرم‌آور خود در بین دوستان قابل‌اعتماد استفاده می‌کنند.

وقتی بازیکنان مهارت کافی در انجام بازی را به‌دست آوردند می‌توانند کنسول بازی خود در اتاق نشیمن را ترک کنند، بستر حرکات خود را به سمت باشگاه، سالن بدن‌سازی و شبکه‌های اجتماعی ببرند و فضای فعالیت خود را گسترده کنند. بازی‌های مبتنی بر حرکت این امکان را برای بازیکنان فراهم می‌کند که بتوانند یک کارنامه از فعالیت‌های فیزیکی خود داشته باشند بدون اینکه هرگز با یک معلم واقعی در تعامل باشند.

درحالی‌که در سایر بازی‌های آرکید بازیکنان حتی از دیده شدن در حال انجام بازی خجالت می‌کشند بازیکنان DDR تلاش می‌کنند تا با حرکات آکروباتیک و پرانرژی خود، نمایشی را اجرا کنند و تماشاگرانی را از میان جمعیت- به‌عنوان‌مثال مسافران و گردشگران مرکز خرید که اتفاقی ازآنجا عبور می‌کنند- جذب خود کنند. درواقع اجرای بازی DDR نه‌تنها یک اجرای دارای تماشاگر، بلکه یک اجرای برای تماشاگران و مخاطبان است. این نوع اجراها می‌توانند فنی یا هنری (ترکیبی از این دو)، رقابتی یا مشارکتی و با مخاطبان نسبتاً کم در سالن‌های محلی یا روی صحنه مسابقات بزرگ‌تر باشند.

نسخه آرکید بازی در اینجا به‌دلیل وضعیت گفتمانی و مادی آن از جذابیت خاصی برخوردار است. بازی‌های سکه‌ای یا دستگاه‌های آرکید یک پویایی در اجرای بازیکن را تقویت می‌کند که به‌سادگی در خانه و در اتاق نشیمن افراد – جایی که غریبه‌ها درکنار بازیکن نیستند که بازی را تماشا کنند -وجود ندارد. این بدان معنا است که قرار گرفتن نسخه آرکید در فضاهای عمومی، از اجزای کلیدی اجرای بازی توسط بازیکن به‌عنوان یک تجربه اجرایی و نمایشی است.

دستگاه آرکید بازی DDR دارای چراغ‌های درخشانی است که در انطباق با موسیقی می‌تابند و چراغ‌های کوچک‌تری نیز در پدهای پا تعبیه‌شده‌اند که با لمس بازیکنان روشن می‌شوند. شرایط انجام این بازی به‌گونه‌ای است که توجه افراد عادی به بازی و به بازیکنان آن جلب می‌شود چراکه صداهای ریتمیک بازی از بلندگوهای بزرگ دستگاه پخش می‌شود و برای عموم مردم قابل‌شنیدن و توجه برانگیز هستند.

این ویژگی‌های سخت‌افزاری خاص به ساختار دستگاه بازی‌های ویدیویی کمک می‌کنند و ویژگی‌های نرم‌افزاری این ساختار را تکمیل می‌کنند. به‌عنوان‌مثال، صدای یک گوینده مرد معمولاً در طول هر آهنگ درباره عملکرد بازیکن پخش می‌شود و نظراتی مانند «تو به‌آرامی حرکت می‌کنی!» یا «وای، تو داری عرق می‌کنی!» را در وابستگی به اینکه رقصنده با چه دقتی فلش‌ها را در زمان انتخاب آهنگ خود فشار می‌دهد ابراز می‌کند.

در همین حال، تشویق و تمسخر یک جمعیت نامرئی از تماشاگران در پشت موسیقی شنیده می‌شود که باعث تشویق یا تمسخر اجراکننده روی سکو می‌شود. تصاویر ارائه‌شده از بازی با چراغ‌ها و بلندگوهای بزرگ بازی، تجربه‌ای چند حسی را هم برای بازیکنان و هم برای مخاطبان آن ایجاد می‌کنند و آن را به فرهنگ کلاب ها پیوند می‌دهد.

باوجود گستردگی تجربه بازی DDR، این بازی همچنین زمینه مناسبی برای دنبال کنندگان اختصاصی‌تر یعنی افرادی است که موسیقی بازی برای آن‌ها نقشی فراتر از مکانیک بازی ایفا می‌کند. اتکای بازی به موسیقی محبوب به‌عنوان محرک تجربه‌ی عاطفی یکی از ویژگی‌های آن است که اغلب به‌عنوان جنبه انقلابی این بازی توصیف می‌شود.

یکی از مهم‌ترین تأثیرات بازی DDR چیزی بوده است که اغلب از آن به‌عنوان اکسرگیمینگ (exergaming) یا بازی‌های ورزشی یاد می‌شود. بازی‌های ورزشی، تلفیقی از بازی‌های ویدیویی و ورزش به‌منظور جذابیت برای نوجوانان و کاهش خطر چاقی در دوران کودکی هستند. فواید بالقوه آن برای تناسب‌اندام به‌طور گسترده‌ای در رسانه‌ها موردبحث قرار گرفته و حتی در برخی از مدارس و سالن‌های ورزشی به‌صراحت به‌عنوان نوعی ورزش در برنامه درسی قرار گرفته‌اند.

مدارس دولتی در کالیفرنیا و ویرجینیای غربی به ادغام بازی ویدیویی در بخشی از برنامه‌های درسی نظیر تربیت‌بدنی پرداخته‌اند. دانشگاه فلوریدا جنوبی DDR را در آزمایشگاه تناسب‌اندام خود درکنار ماشین‌های دوچرخه‌سواری واقعیت مجازی و شبیه‌سازهای اسنوبرد (Snowboard) نصب‌کرده و کونامی با یک زنجیره ملی تناسب‌اندام قراردادی بسته و بازی خود را در بیش از 600 مکان تناسب‌اندام در آمریکای شمالی نصب‌کرده است.

حتی درگاه ویکی‌پدیا، DDR و جانشینان آن را هم به‌عنوان بازی‌های موسیقی و هم به‌عنوان بازی‌های ورزشی طبقه‌بندی می‌کند. مسابقات در این ورزش می‌تواند فنی – با تمرکز بر سرعت و دقت حرکت پاهای بازیکنان- یا سبکِ آزاد باشند که در آن هنوز برخورداری از کمی دقت برای بازیکنان لازم است اما معیارهای اصلی روی نمایشگری و خلاقیت رقصندگان متمرکز می‌شود. درحالی‌که بازی‌های جهان واقعی این دو سبک را به‌طورمعمول ارائه می‌دهند، در غالب بازی‌های ورزش الکترونیک این مطلب مشاهده نمی‌شود.

فواید جسمی DDR

در بیانیه مطبوعاتی کونامی آمده است که بازی «انقلاب رقص» تنها بازی است که بازیکنان را درحالی‌که می‌خندند و کالری می‌سوزانند، از روی صندلی‌های خود بلند می‌کند. بحث در مورد فواید جسمی DDR و توصیفات کاهش وزن و ارائه رژیم‌های خاص لاغری به کمک این بازی، یک حضور همه‌جانبه در وب‌سایت‌های طرفداران دارد؛ مانند سایر واردات فرهنگی نظیر یوگا و تانتریسم -که به یک موضوع وسواس گونه فرهنگی در آمریکا و سایر کشورها تبدیل‌شده‌اند- این بازی جنبه‌های خودیاری و درمانی را به خود می‌گیرد.

سازمان اجتماعی DDR همچنین می‌تواند مسابقات ورزشی را مدیریت کند چراکه بازیکنان انفرادی اغلب با یکدیگر گروه‌بندی می‌شوند و در قالب تیمی بازی می‌کنند؛ این بازیکنان برای جوایز قابل‌توجهی مانند نسخه خانگی بازی، گاهی اوقات به‌عنوان بخشی از یک گروه رقابت می‌کنند. درحالی‌که مسابقات به ایجاد ارتباطات اجتماعی بین بازیکنان کمک می‌کند و فرصتی برای نشان دادن مهارت شخص فراهم می‌کند، این فعالیت‌ها همچنین به جنبه قهرمانانه و ورزش‌کارانه این بازی کمک می‌کنند و ازاین‌رو به این بازی رایحه مردانه می‌دهد.

بازی مبتنی بر حرکت DDR در یک ماتریس فراگیر از کدها و الزامات فرهنگی، تعامل با مخاطب، شکل‌گیری هویت، رقابت ورزشی و معنا سازی گره‌خورده است. این عناصر در محل بازی درهم‌تنیده شده‌اند و نمایانگر اجرای روایی بازیکنانی هستند که به معنای واقعی کلمه بدن‌های خود را فراخوانی می‌کنند. درواقع بازی‌های ویدیویی کمی وجود دارند که چنین تنوعی از شیوه‌های بازی کردن نظیر بازی‌های اجتماعی، رقابتی، مشارکتی، محلی و بین‌المللی را ارائه می‌دهند و هم‌زمان می‌توانند ابزاری برای بیان و اجرای هنری باشند.

وب‌سایت‌های متعددی وجود دارند که توسط طرفداران این بازی در سرتاسر جهان میزبانی می‌شوند و بحث‌های فوق‌العاده‌ای در مورد بازی و موسیقی در آن‌ها وجود دارد. بسیاری از وب‌سایت‌های منتسب به DDR دارای ویدیوهای دیجیتالی از طرفدارانی هستند که در حال بازی‌اند و این ویدئوها، متن‌های اطلاعاتی غنی برای بررسی این بازی و سبک اجرا گونه آن را به محققان ارائه می‌دهند. جریان‌های جهانی و هواداران محلی این بازی، بخشی از تجربه یک بازیِ بدون داستان و بدون حالت پایانی هستند که هدف از آن، صرفاً اجرای خوب بازی است.